الهی                                                                                     

الهی به مستان میخانه ات              به عقل آفرینان دیوانه ات

به رندان سر مست آگاه دل            که هرگز نرفتند جز راه دل

به انده پرستان بی پا و سر               به شادی فروشان بی شور و شر

که از کثرت خلق تنگ آمدم            به هر جا شدم ،سر به سنگ آمدم

بیا تا سری در سر خم کنیم             من و تو ، تو ومن ، همه گم کنیم

بیایید تا جمله مستان شویم             ز مجموع هستی پریشان شویم

بگرییم یک دم چو باران به هم          که اینک فتادیم ، یاران ز هم

جهان منزل راحت اندیش نیست          ازل تا ابد ، یک نفس بیش نیست

سراسر جهان گیرم از تو است بس          چه می خواهی آخر از این یک نفس

از این دین به  دنیا فروشان مباش              به جز بنده ی ژنده پوشان مباش

برون ها سفید و درون ها سیاه                فغان از چنین زندگی آه آه

همه  سر برون کرده از جیب هم               هنرمند گردیده در عیب هم

خروشیم بر هم چو شیر و پلنگ                 همه آشتی های بدتر ز جنگ

گدایی کن و پادشاهی ببین                      رها کن خودی و خدایی ببین

« رضی » روز محشر علی ساقی است          مکن ترک می تا نفس باقی است

                                                رضی الدین آرتیمانی ، شاعر و عارف قرن دهم و یازدهم